ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΣΕ ΡΙΧΝΕΙ ΚΑΤΩ

Η ΦΑΜΠΙΕΝ ΖΑΝ -μια 31 χρονη γυναίκα από την Αιτη η οποία έχασε το πόδι της εξαιτίας του φονικού σεισμού -γίνεται σύμβολο μιας χώρας που παλεύει να ορθοποδήσει από τα συντριμια της.Η Φαμπιέν στη χώρα της Καραϊβικής είναι διάσημη .Πρίμα μπαλαρίνα στο Εθνικό θέατρο της Αιτης .

''Ο ΧΟΡΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΟΜΠΙ ΜΟΥ ,Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ,ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΟΥ ,ΟΛΑ''

Ο σεισμός της 12ης Ιανουαρίου όμως άλλαξε για πάντα τη ζωή της .Την ώρα που τα 7,3 ρίχτερ συγκλόνιζαν το Πορτ-ο-Πρενς, βρισκόταν στο σπίτι της και παρακολουθούσε τηλεόραση .Μέσα σε λίγα λεπτά ,το κτίριο κατέρρευσε ,η ίδια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και ,παρά τις αγωνιώδης εκκλήσεις της ,οι γιατροί αναγκάστηκαν να της ακρωτηριάσουν το δεξί πόδι από το γόνατο και κάτω

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ,ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΖΩ ΜΕ ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΟΡΚΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΧΟΡΕΨΕΙ .Η ΦΑΜΠΙΕΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ .

Η ίδια φιλοδοξεί να επιστρέψει στη καριέρα της , ενώ ήδη ανθρωπιστικές οργανώσεις και δημοσιογράφοι την έχουν φέρει σε επαφή με οργανώσεις όπως οι εταιρείες χορού Stop Gap και Candoco που εκπαιδεύουν ανθρώπους με κινητικά προβλήματα . Η προοπτική να γίνει μια μέρα μέλος τους κάνει τα μάτια της να λάμπουν .

Η Ζωή για την Φαμπιέν σίγουρα αλλάζει ωστόσο η απόφαση να αντιμετωπίσει με το κεφάλι ψηλά αυτή την αλλαγή κάνει το μύθο της αξεπέραστο .Αν η Φαμπιέν τα καταφέρει θα έχει κερδίσει το στοίχημα με τον εαυτό της . Μια καλή χορεύτρια δεν είναι απαραίτητα μόνο αυτή που έχει τέλεια τεχνική αλλά αυτή που έχει ψυχή .Μπορεί η ζωή να της έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο ωστόσο η τέχνη της δεν θα τη προδώσει ποτέ .Τώρα είναι η στιγμή να κάνει το Άλμα .


ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΣΕ ΡΙΧΝΕΙ ΚΑΤΩ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ, ΣΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΘΕΛΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ .

ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΑΝΕΜΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ;

Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, στους κατέχοντες και στους αντέχοντες .

Ο Νίτσε υποστηρίζει:ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό .

Σίγουρο είναι ότι πονάμε ...ότι και να κάνουμε πονάμε ...


Που πηγαίνει κανείς με μια φωτιά σβησμένη;

Στη φιλοσοφία του βουδισμού η πρώτη αλήθεια είναι ότι τα πάντα είναι πόνος-
η γέννηση είναι πόνος ,η παρακμή είναι πόνος ,η ασθένεια είναι πόνος ,όλα όσα είναι εφήμερα είναι πόνος.

Χωρίς απαραίτητα να είμαστε βουδιστές ,αν το καλοσκεφτείς τα εφήμερα δεν είναι αυτά που μας βασανίζουν περισσότερο;

Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η ρίζα του πόνου είναι η επιθυμία.
και Η ΤΡΊΤΗ ΑΛΉΘΕΙΑ
η αναίρεση της επιθυμίας οδηγεί στην αναίρεση του πόνου .


Μόνοι ηθοποιοί του Σύμπαντος είναι ο πόνος και η εξάλειψη του ...

ΙΣΩΣ
αν πείσουμε τον εαυτό μας για το παρακάτω :

Υπάρχει μόνο πόνος ,δεν υπάρχει
αυτός που πονά .
Δεν υπάρχει δράστης ,υπάρχει
μόνο δράμα.
Το Νιρβάνα υπάρχει ,αλλά όχι
αυτός ή αυτή που το ζητά
ο δρόμος υπάρχει ,αλλά όχι
αυτός ή αυτή που τον περπατά.

Είναι δυνατό να κατορθώσουμε σε τέτοιο βαθμό την εκμηδένιση του εγώ ώστε να πάψουμε πονάμε ...;

Ακόμα κι όταν ερωτευόμαστε ....ερωτευόμαστε περισσότερο το πόθο παρά το αντικείμενο του πόθου .
Ο άνθρωπος που χάνεται μέσα στο πάθος του ...Χάνει λιγότερα από εκείνον που χάνει το πάθος του.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΚΕΡΔΟΣ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΝΟ.

Σημασία έχει να τα βρεις με τη προσωπική σου έρημο και σε όλα τα δύσκολα που σε πονάνε να μένεις μόνος με την μοναξιά σου .

Η μοναξιά είναι ένα βαρύ κρασί που σε μεθάει, Άλλες είναι σαν ένα bitter tonic που σε τονώνει κι άλλες σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο .
αλλά ας είναι .........Είναι απαραίτητη η καταιγίδα για τα δέντρα που θέλουν να φτάσουν σε περήφανα ύψη .Δεν συμφωνείτε΄΄;΄