«Αισθάνομαι μια ατέλειωτη κραυγή να διαπερνά τη φύση» .

Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι πάντα γεμάτοι ταξιδιώτες, μικροπωλητές σκιές του εαυτού τους από κάθε γωνιά της γης με ένα κοινό πεπρωμένο ‘’τη ξενιτιά’’…


Επιβάτες διασχίζουν τους διαδρόμους με τις βαλίτσες τους κάποιοι σχεδόν σέρνονται με τη βαλίτσα τους που είναι σαν να μην την πάνε αλλά να τους πηγαίνει . Άλλοι είναι βιαστικοί, άλλοι χαμένοι στο κόσμο τους, άλλοι κοιτάζουν την ώρα , τσιγγάνες ζητιανεύουν κι άλλοι πουλούν χοτ- ντογκ.

Μιλάω στο κινητό και γελάω , μια μουτρωμένη κυρία με κοιτάει με απορία .

Σε λίγο ακούγεται μια ανακοίνωση ….Το τρένο θα καθυστερήσει για 10 λεπτά οι επιβάτες να μεταφερθούν στο διάδρομο 5….

Αφήνω τις βαλίτσες μου και χαζεύω τους ανθρώπους αυτούς που τελικά όπου κι αν πας ….πάντα θα τους συναντάς . Μην αντιμετωπίζεται τους ανθρώπους σαν στρατιά μυρμηγκιών, είναι όλοι τους ξεχωριστά άτομα .

Μια μυρωδιά διαπεραστική -ίσως το χώμα που πατάω για πρώτη φορά .
Οι άνθρωποι αυτοί όμως, δεν τους βλέπω για πρώτη φορά ,τους βλέπω κάθε φορά πριν ταξιδέψω λες και χωρίς αυτούς κανένα τρένο που σέβεται τον εαυτό του δεν διανοείται να ταξιδέψει .
Κι ίσως αν δεν τους έβλεπα ,κάποτε να μου έλειπαν κιόλας .

Αν ο κόσμος βουλιάζει σαν τιτανικός τότε οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν με εκείνη τη « Κραυγή»στον ομώνυμο πίνακα του Έντβαρντ Μουνκ :Περπατούσα με δυο φίλους .Ο ήλιος έδυε. Ξαφνικά ο ουρανός βάφτηκε βαθυκόκκινος, σαν το αίμα. Σταμάτησα νιώθοντας εξαντλημένος ,και ακούμπησα σε ένα φράχτη .Έβλεπα αίμα και πύρινες φλόγες πάνω από το μαύρο - μπλε φιόρδ και την πόλη. Οι φίλοι συνέχιζαν κι εγώ ήμουν ακόμη εκει, τρεμοντας από το φόβο. «Αισθάνθηκα μια ατέλειωτη κραυγή να διαπερνά τη φύση» .

«Αισθάνομαι μια ατέλειωτη κραυγή να διαπερνά τη φύση» .

BENETIA,Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ

Σε μια πόλη που ο χρόνος φαίνεται να σταμάτησε κάπου εκεί στα χρόνια της Αναγέννησης, περπατώντας στα στενά της ακόμα και σήμερα δεν θα μας έκανε καμία έκπληξη αν βλέπαμε να περπατούν στο δρόμο φιγούρες άλλης εποχής, βγαλμένες από το καρναβάλι. Λέγεται, άλλωστε, ότι στα χρόνια της ακμής της πόλης, οι Βενετσιάνοι συνήθιζαν να μασκαρεύονται με πολυτελή κοστούμια και μυστηριώδεις μάσκες καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου για να κρατάνε τα αδιάκριτα βλέμματα μακριά από τις ιδιωτικές τους στιγμές…

Η ιστορία της μάσκας χάνεται στα βάθη των αιώνων, από τους πρωτόγονους λαούς, έως αυτούς που χάραξαν τα μεγάλα βήματα του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Είναι σήμα κατατεθέν των Απόκρεων και δε νοείται σε κανένα καρναβάλι να μην έχει τη λειτουργική παρουσία της. Η περίπτωση της Βενετσιάνικης μάσκας εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο της κοινωνίας, της αρχοντικής και θαλασσοκράτειρας Βενετιάς. Η μάσκα ξεκινά να εμφανίζεται στα καρναβάλια σε αυτή την πόλη και στην ευρύτερη περιοχή της κατά το Μεσαίωνα, όταν οι άνθρωποι έτρεμαν να δείξουν τα πραγματικά τους συναισθήματα ή φοβούνταν μήπως και ο θάνατος πέσει βαρύς πάνω στα κεφάλια τους.

Η ιστορία του Καρναβαλιού και οι λόγοι που δημιούργησαν τη μάσκα είναι απότοκος κοινωνικών συνθηκών. Το 1094 ο δόγης της Βενετίας έδωσε άδεια για τη γιορτή των ψυχών και πάνω σε αυτή την ιδέα δημιουργήθηκε καρναβάλι στην πόλη που έχει τα πολλά κανάλια, έχοντας τις ρίζες του στα ρωμαϊκά Σατουρνάλια και στις γιορτές αφιερωμένες στον Διόνυσο.

Ο όρος «Carneval» στα ιταλικά, άλλωστε, έβρισκε την πρωταρχική του εξήγηση στην κατανάλωση κρέατος -Carne Vale- που χαρακτηρίζει ακόμα την Αποκριά και τις κάθε μορφής απολαύσεις, που προηγούντο της μεγάλης νηστείας του Πάσχα. Με τον καιρό, στη Βενετία, το καρναβάλι πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Διαρκούσε από έξι μήνες έως ένα χρόνο. Όλα επιτρέπονταν στην πόλη της χλιδής και του πλούτου, με τις «ευλογίες» της θρησκευτικής και κοσμικής εξουσίας, των δόγηδων, που είχαν επιτρέψει και τη χρήση της μάσκας. Από τον 12ο ώς τον 18ο αιώνα, που κατέρρευσε ως θεσμός το καρναβάλι, μαζί με τη δημοκρατία, η Βενετία -εκτός των άλλων- είχε γίνει συνώνυμη των απολαύσεων, προσελκύοντας την αριστοκρατία της Ευρώπης. Διόλου τυχαίο μάλιστα, που η μάσκα στη Βενετία, πεμπτουσία της μεταμφίεσης, πρωτοφορέθηκε από τους ευγενείς, για να μπορούν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι σε λαϊκές γειτονιές και στέκια, θέατρα και μοναστήρια. Γνωστοί και οι καρδιοκατακτητές της Ευρώπης, σαν τον Τζάκομο Καζανόβα, που έγραψε ιστορία στη Βενετία ξελογιάζοντας το «αδύναμο φύλο» - ειδικά τις καλόγριες, αφού τα μοναστήρια φιλοξενούσαν και χορούς! (Όλη η ατμόσφαιρα έχει αποδοθεί έξοχα στον «Καζανόβα» του Φεντερίκο Φελίνι.)

Το καρναβάλι ριζώνει και γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της πολυσήμαντης ιστορίας της Βενετίας, συχνά όμως η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχο και σταδιακά, καθώς η πόλη δεχόταν όλο και μεγαλύτερο αριθμό ταξιδιωτών άρχισε η παρακμή. Η υπερβολική πολυτέλεια, η νωθρότητα και η αποχαλίνωση των ηθών, έγιναν με την πάροδο του χρόνου εμφανέστατες. Τυχερά παιχνίδια και σεξουαλικές προκλήσεις ήταν διαθέσιμα στην πόλη μέρα και νύχτα. Τα γυναικεία ρούχα άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο αποκαλυπτικά. Ακόμη και μοναχοί ή κληρικοί κυκλοφορούσαν με κοσμήματα, πολυτελέστατα ντυμένοι, φορώντας μάσκες, και εμπλέκονταν στις ίδιες δραστηριότητες με τους υπόλοιπους πολίτες. Από τα 1100 και έπειτα όμως η Καθολική Εκκλησία έγινε αυστηρότερη, απαγορεύοντας κατά περιόδους στους κατοίκους να χρησιμοποιούν στις δημόσιες εμφανίσεις τους μάσκες, κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους του έτους, ιδιαίτερα στις μέρες που η εκκλησία θεωρούσε ιερές. Παρ’ όλα αυτά την τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας, η μάσκα ήταν ακόμη αποδεκτή για τρείς μήνες μετά τα Χριστούγεννα από του Αγίου Στεφάνου και μέχρι την επομένη της Καθαρής Δευτέρας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το 1776 εκδόθηκε ειδικός νόμος για την προστασία της «οικογενειακής τιμής» που επέβαλε στις γυναίκες να πηγαίνουν στο θέατρο φορώντας υποχρεωτικά μάσκα, με εξαίρεση τις ανύπαντρες κοπέλες.

Οι βενετσιάνοι ανέπτυξαν μια μοναδική κουλτούρα, μέρος της οποίας ήταν η ιδιαιτερότητα του να κρύβουν την ταυτότητα τους στην καθημερινή ζωή, έθιμο σταδιακά που κυριάρχησε και ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα. Από μια άποψη η μυστικότητα που πρόσφερε η μάσκα ήταν αναγκαία, προκειμένου να γίνουν συμφωνίες ή να δει κανείς ανθρώπους, που ίσως να μην ήθελε οι άλλοι γνωρίζουν ότι συνάντησε, σε μια μικρή πόλη όπου σχεδόν όλοι ήταν γνωστοί. Εξάλλου, οι μάσκες εξυπηρετούσαν επίσης ένα σημαντικό κοινωνικό σκοπό, επιτρέποντας σε όλους τους πολίτες να παραβλέψουν ή να ξεπεράσουν την κοινωνική τους θέση. Φορώντας μάσκα ένας υπηρέτης μπορούσε να περάσει για ευγενής και το αντίθετο. Ανακριτές και κατάσκοποι μπορούσαν να αναμιχθούν με το πλήθος χωρίς η πραγματική ταυτότητα τους να γίνεται αντιληπτή. Ώσπου ήρθαν οι Αυστριακοί και ύστερα οι Γάλλοι με τον Ναπολέοντα, και έβαλαν τέλος στο καρναβάλι. Έπρεπε να φτάσουμε στη δεκαετία του 1970, για να αναβιώσει και πάλι, από μια ομάδα ανθρώπων που θέλησαν να επιστρέψουν τη χαμένη ιστορική αίγλη της πόλης με το καρναβάλι.

Η χρήση της μάσκας σ’ όλη τη διάρκεια της Ενετικής Δημοκρατίας παραμένει μια από τις πιο εκκεντρικές πρακτικές του ανθρώπινου είδους. Παρ’ όλο που, μάσκες έχουν φορεθεί σε όλους σχεδόν ανά τον κόσμο τους αιώνες και πολιτισμούς, ποτέ ίσως, δεν χρησιμοποιήθηκαν τόσο ένθερμα και φαντασμαγορικά όσο στη Βενετία.

Οι μάσκες είχαν πολύχρονη παράδοση κατασκευής, κατασκευάζονταν από γύψο και πεπιεσμένο χαρτί, ήταν πλούσια διακοσμημένες με γούνα, ύφασμα, κοσμήματα, φτερά, και προστάτευαν την ανωνυμία των πολιτών.Οι καλλιτέχνες που κατασκεύαζαν μάσκες, ανήκαν στη συντεχνία των ζωγράφων, ονομάζονταν από την εποχή του Δόγη Φόσκαρι «μασκερέρι».Βοηθοί τους ήταν οι «ταργκέρι», επιγραφογράφοι-χαράκτες, που χάραζαν πάνω στο γύψο λεπτομερείς εκφράσεις -μερικές φορές αστείες ή γελοίες. Οι Βενετοί φορούσαν επίσης μάσκες κατά τη διάρκεια όλων των σημαντικών εκδηλώσεων, όπως επίσημα δείπνα ή εορτές της Δημοκρατίας, οπότε ήταν επιτρεπτή η χρήση της «bauta ή tabarro»
Η «bauta» απαρτίζεται από ένα κατά το πλείστον μαύρο μανδύα το «tabarro», ένα μαύρο τρίκοχο που φορούσαν στο κεφάλι πάνω από μια λευκή μάσκα την «lavra» λάβρα, από την λατινική λέξη που σημαίνει φάντασμα/μάσκα.

Οι γυναίκες φορούσαν, κατά γενικό κανόνα, ένα άλλο είδος μάσκας τη «Moretta», μια οβάλ μάσκα από μαύρο βελούδο, που κυρίως χρησιμοποιούσαν προκειμένου να επισκεφθούν τα μοναστήρια. Η «Μορέτα» είναι μια «μουγκή» μάσκα, γιατί κρατιέται στερεωμένη στο πρόσωπο από το στόμα με ένα μικρό πείρο που βρίσκεται στην εσωτερική της πλευρά, στο ύψος του στόματος.
Εκτός από τους δύο αυτούς τύπους, οι βενετσιάνικες μάσκες μετά το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα χρησιμοποιήθηκαν από επαγγελματίες ηθοποιούς της Κομέντια Ντελ’ Άρτε, αναπαριστώντας χαρακτήρες, εθνικές παραδόσεις, επαγγέλματα και συντεχνίες στενά συνδεμένες με τις ιταλικές πόλεις σαν εκείνη του Αρλεκίνου, που πάνω στο γαζωμένο από κομμάτια ύφασμα ή ζωγραφισμένο με ρόμβους μανδύα υπάρχει η μακρινή ανάμνηση του κουρελή. Όλη η ιστορία του καρναβαλιού αποτυπώνεται στις στολές, κάποιες φορές υπενθυμίζοντας γεγονότα όχι τόσο ευχάριστα. Όπως στην πασίγνωστη φιγούρα του Ντοτόρε, του γιατρού της φοβερής πανώλης, ντυμένου με τη μακάβρια μαύρη στολή και τη χαρακτηριστική μάσκα σε σχήμα γερακιού, μια ανάμνηση της φοβερής αυτής επιδημίας του 1630, που αφάνισε το ένα τρίτο του πληθυσμού της Βενετίας και έγινε αιτία για να χτιστούν μερικές από τις πιο όμορφες εκκλησίες, όπως η Σάντα Μαρία Ντε Λα Σαλούτε.

Η Δημοκρατία της Βενετίας υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος –αν και όχι χωρίς αντιπάλους- κοσμοκράτορας της εποχής της, ένας προορισμός απρόβλεπτα μυστήριος και ακαταμάχητα γοητευτικός όπως ακριβώς το αθέατο βλέμμα πίσω από τη μάσκα που απροκάλυπτα σε καλεί να το απαθανατίσεις .

Γιώργος Κατσαντώνης

Οι αλυσίδες: Το σώμα ή την ψυχη πονανε περισσότερο; (Raison d' etre)

Οι αρ

χαίοι θεοί κατέβαιναν στη γη για να γίνουν ένα με τους ανθρώπους ,για να συνουσιαστούν με ζώα και με δέντρα ,και με τα ίδια τα στοιχεία της φύσης . Γιατί εμείς να είμαστε τόσο συγκροτημένοι; Γιατί να μην δινόμαστε προς όλες τις κατευθύνσεις ;Από φόβο μη χάσουμε τον εαυτό μας; Έως τη στιγμή που πράγματι θα χάσουμε τον εαυτό μας ,δεν υπάρχει ελπίδα ότι θα βρούμε τον εαυτό μας. Ο δρόμος για το παράδεισο περνάει μέσα από τη κόλαση, λένε.

Το ποιαν άτροπο θα πάρουμε δεν έχει σημασία, αρκεί να πάψουμε πια να βαδίζουμε τόσο συγκρατημένα και επιφυλακτικά .


Είναι καταδικασμένοι εκ γενετής. Λυπηρό αν σκεφτεί κανείς πως όσο καλύτερες οι συνθήκες τόσο χειρότερη είναι η μοίρα τους .Μπορεί κανείς να τους διδάξει πώς να αναθρέψουν μεγαλύτερους υγιέστερους στην όψη νεανίες αλλά τόσο αυτοί όσο και οι απόγονοι τους είναι μαρκαρισμένοι ως αναλώσιμα πιόνια σε ένα άνευ σημασίας και άνευ ουσίας πείραμα. Από γενιά σε γενιά αυτό θα συνεχιστεί, ώσπου ένα μοναχικό πλάσμα να ξεφύγει από τα χέρια του ζωοτόμου και ν αρχίσει να έχει τη δική του φωνή και τη δική του ζωή.

Θα πρέπει να είναι πολύ μα παρά πολύ ξύπνιο το πλάσμα που θα κάνει την απόδραση. Το πιθανότερο είναι κάποιο αλλόκοτο ανήκουστο πλάσμα ,κάποιος λησμονημένος homo naturalis να αναλάβει τα ηνία. Κάποιος για τον οποίο όλη η πρόοδος μας και η εφευρετικότητα μας δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε. Κάποιος ο οποίος θα κάνει κατοικία του τα δέντρα ή τα σπήλαια.- Έχουμε δοκιμάσει όλους τους άλλους τρόπους και έχουμε βρεθεί ξανά και ξανά σε μια κατάσταση ακραίας μιζέριας, ακραίας ανημποριάς .


Μια ριζική μεταμόρφωση μπορεί κάλλιστα να αρχίσει εδώ όπου η ψυχή του ανθρώπου δοκιμάζεται στο έπακρο . Πάνω από τα εθνικά και φυλετικά δράματα που συγκλονίζουν το κόσμο, παίζεται ένα ακόμα μεγαλύτερο δράμα :Το παγκόσμιο δράμα του Raison d’ etre και σε αυτό εμπλέκεται ήδη κάθε ζωντανή ψυχή.

Αντιλαμβάνομαι τη ζωή και το θάνατο να προχωράνε μαζί, σαν σιαμαία.

Αντιλαμβάνομαι ότι όποιο κι αν είναι το στάδιο της εξέλιξης ή της μη εξέλιξης, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, το κλίμα ,ο καιρός ανεξαρτήτως του εάν επικρατεί ειρήνη η πόλεμος ,άγνοια ή καλλιέργεια, ειδωλολατρία ή πνευματισμός υπάρχει μονάχα και πάντα ο αγώνας του ανθρώπου, ο θρίαμβος ή η πανωλεθρία του ,η χειραφέτηση του ή η σκλαβιά του, η απελευθέρωση του ή ο αφανισμός του.

Αυτός ο αγώνας που η φύση του είναι κοσμική αψηφάει κάθε ανάλυση, επιστημονική ή μεταφυσική, θρησκευτική ή ιστορική.

Το σεξουαλικό δράμα είναι μια μερική όψη του μεγαλύτερου δράματος που αενάως διεξάγεται στη ψυχή. Όσο περισσότερο, ο άνθρωπος ολοκληρώνεται τόσο το πρόβλημα του σεξ εμφανίζεται στη προοπτική του. Ζούμε στη Χώρα του ύπνου και ο καθείς στροβιλίζεται σαν σβούρα .

Αν ήμασταν αληθινά ξύπνιοι ,θα μας κατέπλησσε η φρίκη της καθημερινής ζωής. Κανένας που είναι στα συγκαλά του δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει τα τρελά πράγματα που μας απαιτούνται κάθε στιγμή της μέρας .Είμαστε όλοι θύματα ,είτε ανήκουμε στους υψηλά ισταμένους ,είτε στην πλέμπα ,είτε στους μικρομεσαίους. Δεν υπάρχει διαφυγή, δεν υπάρχει ασυλία .Σύμφωνα με τον jean Guéhenno la vrai trahison est de suivre le monde comme il va ;et d employer l esprit a le justifier. *

Διανοητικά ,ηθικά, πνευματικά είμαστε αλυσοδεμένοι .

Τι έχουμε πετύχει με το να εξαφανίσουμε ολόκληρες οροσειρές, με το να τιθασεύσουμε την ενέργεια πανίσχυρων ποταμών, η με το να μετακινήσουμε ολόκληρους πληθυσμούς εδώ κι εκεί σαν πιόνια στη σκακιέρα, αν εμείς οι ίδιοι παραμένουμε τα ίδια νευρικά, ελεεινά, απογοητευμένα πλάσματα που ήμασταν και πριν; Το να αποκαλείς πρόοδο μια τέτοια δραστηριότητα είναι η απόλυτη αυταπάτη. Μπορεί να αλλοιώσουμε το πρόσωπο της γης ώσπου να γίνει αγνώριστο ακόμα και στον ίδιο το δημιουργό ,αλλά αν αυτό δεν έχει επίδραση και σ εμάς ,τότε ποιο το νόημα ;

Το πώς θα είναι η σεξουαλική ζωή του ανθρώπου σε μια νέα κατάσταση των πραγμάτων ξεπερνάει την αδύναμη μου φαντασία. Ξέρουμε κάτι από τη φρενίτιδα και την έκσταση που χαρακτηρίζει τα έθιμα και τις τελετουργίες των παγανιστών και των πρωτόγονων. επίσης ξέρουμε κάτι από την τέχνη και τη λεπταισθησία που δεσπόζουν στα σμιξίματα των ερωτευμένων στην Ανατολή. Αλλά ποτέ δεν έχουμε δει, δεν έχουμε μάθει για ένα λαό ελεύθερο από προκαταλήψεις ,ιεροτελεστίες, φόβους ή ενοχές .


Οι γιατροί μας ,οι μανιακοί των νόμων ,όλοι οι τραχείς παιδαγωγοί και όσοι προκαλούνε σύγχυση και δεσπόζουν στο προσκήνιο προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι για να συμμετάσχει στη κοινωνική ζωή το άγριο, το πρωτόγονο ον, όπως το αποκαλούν ,θα πρέπει να πεδικλωθεί και να αλυσοδεθεί. Κάθε δημιουργικό ον ξέρει πόσο λάθος είναι αυτό. Τίποτε δεν επιτεύχθηκε ποτέ με το να εμποδίζει ,να αλυσοδένει ,να δεσμεύει ο ένας τον άλλο. Δεν εξαλείφεται έτσι μήτε το έγκλημα μήτε ο πόλεμος ,μήτε η ασυδοσία μήτε η απληστία .Το μόνο που επιτυγχάνεται εν ονόματι της κοινωνίας ,να διαιωνίζεται το μεγάλο ψέμα.



Όταν είμαι μόνος και σουλατσάρω στους δρόμους ,τότε έχω την αίσθηση των πραγμάτων :του παρελθόντος ,του παρόντος ,του μέλλοντος ,της γέννησης ,της αναγέννησης ,της εξέλιξης ,της επανάστασης και της διάλυσης. Και του σεξ σε όλο του το παθολογικό πάθος .



*Η αληθινή προδοσία είναι να ακολουθείς το κόσμο όπως πάει ,και να χρησιμοποιείς το πνεύμα σου για να τον δικαιολογήσεις .

Βασισμένο στο βιβλίο του ΧΕΝΡΙ ΜΙΛΕΡ «ο κόσμος του σεξ»

ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

Μια ζεν διαδρομή σε όλη την ευθεία προς τη μεριά της θάλασσας στο Λουτράκι, ένας παράδεισος για περπάτημα υπό τα χαμηλά φώτα της πόλης .
Η διαδρομή με έχει συνεπάρει άνθρωποι όλων των ηλικιών περνοδιαβαίνουν, σταματούν, μιλάνε ,γελάνε ,άλλοι είναι σοβαροί ,άλλοι κρυμμένοι κάτω από τα κασκόλ τους κι άλλοι τουρίστες όπως εγώ που δεν εγκαταλείπω ποτέ τη φωτογραφική μου μηχανή. Στέφομαι μπροστά σε έναν πάγκο με βιβλία και χαζεύω εκατοντάδες τίτλους,με περιεχόμενο για όλα τα γούστα παιδικά, ψυχολογίας ,ιστορίας και σε πολύ προσιτές τιμές. Οι τίτλοι που για λίγο επεξεργάζομαι και που με γοητεύουν ξανά κι ας έχω ταξιδέψει νύχτες στις σελίδες τους είναι ο Μικρός Πρίγκιπας και σκέφτομαι άραγε:

Θυμούνται Οι Άνθρωποι
Ότι Κάποτε Υπήρξαν Παιδιά;

ή αυτή την ωραία φράση:
Την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν με τη καρδιά βλέπεις καλύτερα.

Ή την άλλη: Γνωρίζουμε μονάχα μόνο τα πράγματα που εξημερώνουμε.

Οι άνθρωποι τα αγοράζουν όλα έτοιμα από τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. «Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με».

Νομίζω πως τα έχω καταφέρει ο,τι βλέπω να το βλέπω πια με τη καρδιά μου, δεν εξηγείται αλλιώς και η διάρκεια παραμονής μου σε αυτό το πάγκο. Ένας άλλος τίτλος που με γοητεύει : Φιλοσοφία του Πλάτωνα κι αμέσως έφερα στο μυαλό μου αυτό το ωραίο: ότι άνθρωπος ζούσε κάποτε σαν αυλη ψυχή αλλά κατέληξε στον υλικό κόσμο και απέκτησε σώμα, που είναι το δεσμωτήριο της ψυχής.
Άραγε έσπασε ποτέ κανείς αυτά τα δεσμά;

Τελικά απ’ ότι είδα κατέληξα στη δική μου αγορά –Παγκόσμια Μυθολογία-Ιερά Σύμβολα –Τόποι Μυστηρίων ,Κρυμμένα μυστικά ,Θεοί και Ήρωες ,όλα αυτά σε ένα βιβλίο.
Ποιός είναι ο δικός μας μύθος ,ποιά είναι η καταγωγή του μύθου μας ;
Ποιά είναι τα δικά μας ιερά σύμβολα;
Είναι αντικείμενα ή άνθρωποι που έχουμε επιλέξει ;
Ποιοι είναι οι τόποι λατρείας μας;
Το σώμα ή η Ψυχή ;
Kαι τι σημαίνει ήρωας ;
Αυτός που έχει υπερνικήσει τους φόβους του. Μπορεί κάποιος να είναι ήρωας σε όποια επικράτεια¨ δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον αναγνωρίσουμε όταν κάνει την εμφάνιση του. Η μοναδική του αρετή είναι ότι έχει γίνει ένα με τη ζωή, ένα με τον εαυτό του.

Εκεί που η σκέψη μου περπατάει πιο γρήγορα και από τα πόδια μου και χάνομαι στο Λαβύρινθο της ψυχής μου, κάθομαι σε ένα παγκάκι κι αρχίζω να ξεφυλλίζω το Μύθο: «Όταν ο Παν Γκου αποκοιμήθηκε από το σώμα του σχηματίστηκαν τα βουνά και από το αίμα του τα ποτάμια».
«Γύρισαν με τις βάρκες τους στα βάθη των ωκεανών και από τότε δεν τους ξαναείδε κανείς».

Οι Μύθοι είναι Δημόσια Όνειρα
τα Όνειρα είναι ιδιωτικοί μύθοι_

Ας πλάσουμε το μύθο μας με φαντασία. Έχεις Όνειρα; να μην εμπιστεύεσαι τα όνειρα σου σε κανέναν .Έχεις ακούσει για την Χαμένη Ατλαντίδα ;Το μυθικό νησί της Ατλαντίδας δημιουργήθηκε σε ένα μυστικό τόπο (εκεί και τα όνειρα σου)από το θεό Ποσειδώνα (από εσένα τον ίδιο)για την αγαπημένη του Κλειτω (για ότι αγαπάς).Οι γιοι τους κυβέρνησαν τη Μεσόγειο με σύνεση αλλά κάποια στιγμή ενέδωσαν σε θανάσιμα πάθη (όλοι δεν το έχουμε κάνει;).Ο Ποσειδώνας ανατάραξε τόσο πολύ τη θάλασσα μέχρι που ένα τεράστιο κύμα βύθισε την Ατλαντίδα (το μυστικό τόπο των ονείρων του).

Για Πόσες χαμένες Ατλαντίδες είσαι ο αυτουργός ;

Ο μύθος είναι αυτός που μας κάνει αθάνατους και το μύθο μας τον γράφουμε εμείς.
Βέβαια είπε η αλεπού ;Για μένα ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι ολόιδιο μ’ αλλά εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε χρειάζομαι. Κι ούτε εσύ με χρειάζεσαι. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού ίδια μ’ εκατό χιλιάδες αλεπούδες .Αν όμως με εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο .Θα είμαι για σένα μοναδική στο κόσμο …

Ζούμε σύμφωνα με τους μύθους .
Ζούμε μέσα τους και εκείνοι ζουν μέσα μας .
Τους δίνουμε νέα υπόσταση .

Ο ‘’ΘΕΟΣ’’ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Είναι φορές που εκεί που περπατάς ,συμβαίνει κάτι που σου τραβάει τη προσοχή και σου επιβάλλει να σταματήσεις –να παρατηρήσεις –να αφεθείς –και γιατί όχι να παρασυρθείς.

Πότε είναι χρώματα, ένα ηλιοβασίλεμα που σου θυμίζει πως ανάμεσα σε γη και ουρανό βρίσκεσαι -στη μέση καταδικασμένος -να παλεύεις πάντα ανάμεσα στο πάνω και το κάτω, στην ύλη και το πνεύμα- σαν άλλος Οιδίποδας, να λύνεις αινίγματα πότε δύσκολα ,πότε εύκολα κι η Σφίγγα να ξέρεις πως στο βάθος είσαι εσύ …μια ανατολή που χαράζει τον ουρανό όπως τα όνειρα τη σκέψη -σαν άλλος δον Κιχώτης εύχεσαι να μην πραγματοποιηθούν ποτέ με την ενδόμυχη ελπίδα να τα αναζητάς πάντα, ένα νυχτερινό τοπίο με θεά από το μπαλκόνι σου -τις ανταύγειες του φεγγαρόφωτου στα νερά της θάλασσας, τα σχήματα που διαγράφονται κάτω από το τρεμόφεγγος των αστεριών .


Πότε είναι μυρωδιές μέσα στη πόλη τα πρωινά μετά το ξενύχτι (η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού που μόλις βγήκε από το φούρνο κι είναι πεντέμισι ). Όταν φεύγεις ξημερώματα από το σπίτι φίλων και βλέπεις την πάχνη στα τζαμιά του αυτοκίνητου να σε περιμένει και μοιάζει το αυτοκίνητο σα μια ερμητικά κλειστή γυάλινη φυσαλίδα .


Και πότε είναι ήχοι ,το γέλιο της παρέας που στρίβει στη γωνία , το φρενάρισμα στην άσφαλτο, ο ήχος ενός πυροτεχνήματος που σκάει στον αέρα, ενός όπλου που μόλις στόχευσε το αθώο θύμα του, μιας σειρήνας από το καράβι που έρχεται ,από το καράβι που φεύγει ,ο ήχος από το βαγόνι που μόλις ξεκίνησε ή ακόμα αυτός που κάνουν τα βήματα μας τη νύχτα στα άδεια σοκάκια της πόλης ,το νιαούρισμα της γάτας που μόλις ξεγλιστρά από το κλεισμένο μπαρ της οδού Χ και μοιάζει να σα ακολουθεί .Αυτή η ανιδιοτελής συντροφιά της- πόσα μαρτυρά και πόσα τα μάτια της έχουν δει έξω στο κρύο που μες το ζεστό μας πάπλωμα δεν τα φτάσαμε ποτέ…


Αλλά ας είναι , λένε ότι όταν έρθει μες τη νύχτα μια γάτα και σταθεί δίπλα σου είτε σε ακολουθήσει είτε τη βρεις έξω από το αυτοκίνητο σου να προσπαθεί να καλυφθεί από το κρύο σημαίνει πως ο ιδιοκτήτης ή αυτός ο άνθρωπος που ακολουθεί είναι καλός κι αυτό, της το λέει το ένστικτό της, δεν ξέρω, μου αρέσει πολύ αυτή η θεωρία και αν το καλοσκεφτείς τόσα αυτοκίνητα γύρω τι βρήκε στο δικό σου ;


Ο ήχος από τα βήματα στις σκάλες των γειτόνων που επέστρεψαν ακόμα μια νύχτα αργά, αυτός που κάνει ο αέρας όταν παρασύρει τα φύλλα ή όταν τραβάει τις καρέκλες σαν φτερό, αυτός που σφυρίζει όταν είσαι στο βουνό και μπαίνει μέσα από τις χαραμάδες ερμητικός και λυσσασμένος ,ο αέρας τα πρωινά στις έξι που τρέχεις στην πλατεία ,το λιμάνι ή την πιο κοντινή παραλία όσο η παγωνιά σε χτυπάει μέχρι το κόκαλο άλλο τόσο νιώθεις να σε ζει ,να σε γεμίζει αισιοδοξία ,να ανεβάζει την αδρεναλίνη και να τον απολαμβάνεις μέχρι που σε δυο τρεις γύρους έχεις αρχίσει να ιδρώνεις και να αφαιρείς ρούχα.


Άλλες πάλι φορές κατεβαίνεις μες την νύχτα ύστερα από μια ανέκφραστη, χαμένη μέρα που δεν είχες κάποιον να του πεις έστω μια καλημέρα και για να σου φύγει από το μυαλό το στημένο μίζερο σκηνικό κατεβαίνεις βιαστικά τη σκάλα, κρατάς μόνο τα τσιγάρα ,άντε και το κινητό -καμιά φορά το βάζεις στο αθόρυβο ή και το κλείνεις τελείως -μπαίνεις στο αυτοκίνητο και χάνεσαι μέσα στη νύχτα ,δεν ξέρεις που πας , σίγουρα περνάς με κόκκινο, άδειοι οι δρόμοι και ποιος θα σε δει ;Μήπως ο σκύλος που σε κοιτάει με αγωνία ;Τι να θέλει να σου πει; Σίγουρα αν είχαν φωνή θα μας έλεγαν πολλά …Τελικά κατευθύνεσαι εκεί που πάντα από ένστικτο ξέρεις ότι κάποια σε περιμένει , η θάλασσα. Αυτή η αίσθηση του ανέγγιχτου ορίζοντα ,του άπιαστου είναι αυτό που μας γοητεύει και ξυπνά σαν ηφαίστειο την επιθυμία να γίνει ο κόσμος όλος δικός μας .
Αλλά ακόμα κι η σιωπή , δεν είναι κι αυτή μια μελωδία;



Κι ο χρόνος; Τι θόρυβο κάνει ο Χρόνος ; Αυτός που βιάστηκε και παραβιάστηκε από κοινωνικούς συμβιβασμούς ,πρέπει, καθωσπρεπισμούς, αυτός που δεν φτάνει ποτέ για τίποτα –πάντα κάτι αφήνουμε -πάντα κάνοντας κάτι –θυσιάζουμε κάτι άλλο…

Αυτό που υπογράφει ο Ευριπίδειος λόγος στη Μήδεια και δεν πρέπει να να ξεχνάμε ποτέ:
«Αυτά που ήταν για να γίνουν, δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται , δεν ήταν για να γίνουν».


Τελευταία ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο Χ που μόλις έφτασα στο δεύτερο κεφαλαίο, το παράτησα γιατί η καθημερινότητα μου δεν μου επιτρέπει αυτή την πολυτέλεια και δυο μέρες τώρα –ονειρεύομαι- να βρω το χρόνο να το ολοκληρώσω.
Ναι αυτά είναι όνειρα .
Τα «μεγάλα όνειρα» είναι μόνο για τους μικρούς γι’ αυτούς που βαριούνται να βγουν έξω από τον υπολογιστή ,να κλείσουν την τηλεόραση ,να πάρουν το αυτοκίνητο και να χαθούν μες τη νύχτα ενώ τα «μικρά» είναι για τους μεγάλους, γι’ αυτούς που γκρεμίζουν τη «Σφίγγα» μέσα τους .
Έχω τη θέληση κι όχι την υποχρέωση - σε εκείνους τους φίλους που μεγάλωσαν όπως οι ευθύνες μου να τους αφιερώσω το χρόνο που τους αξίζει, να σταθώ στη μητέρα μου μπροστά και να της πω ένα ευχαριστώ που με γέννησε (δεν όρισε αυτή του κόσμου τα γραμμένα άρα καμία ευθύνη δεν τις αναλογεί πάνω στη ζωή μου )να πω στον πατέρα μου πως αν και δεν συμφώνησα ποτέ μαζί του, τουλάχιστον διαφώνησα.

Να κοιτάξω στον καθρέφτη όχι το είδωλό μου εξωτερικά αλλά το πορτρέτο του εσωτερικά… Μπορείς να το αντιμετωπίσεις;



Από μικρός θυμάμαι έλεγα δεν θέλω να πιστέψω στο Θεό. Θέλω να δω το Θεό. Κι αυτό το Θεό των μικρών πραγμάτων ,τον βλέπω παντού, είναι ο μόνος που φαίνεται στα μεγάλα κάστρα που οικοδομήσαμε, μόνο αυτός διακρίνεται απ’ τους χάρτινους πύργους που υψώσαμε ,μόνο αυτός απεκδύεται τη μάσκα του κλόουν ,μόνο αυτός δεν έχει σύνορα, μόνο αυτός στα μικρά πράγματα της καθημερινότητας, ζωγραφίζει τις μεγάλες αλήθειες της ζωής μας.

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΒΙΟΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Οι Στιγμές στο χαρτί γίνονται εικόνες, οι εικόνες σιωπές κι οι σιωπές, χιλιάδες βιολιά που παίζουν στον άνεμο .

Περπατάει αργά και σταθερά .Κρυώνει και έχει τα χέρια στις τσέπες .Η βροχή που αρχίζει να πέφτει την κάνει να σηκώνει με έκδηλη μελαγχολία το βλέμμα στον ουρανό .Μετά από λίγο η γυναίκα δείχνει να κινεί τα χέρια στις τσέπες σαν να ψάχνει, βγάζει κάτι ψηλά και τα ρίχνει μέσα στο πλαστικό δοχείο μιας ηλικιωμένης.
(Πάτρα)

Η μηχανή σφυρίζει ,το τρένο ξεκίνησε ,σε ένα βαγόνι μια γυναίκα γυρνάει προς το παράθυρο και κλαίει .Ποιος ξέρει τι αφήνει; ( Θεσσαλονίκη)

Ένα ζευγάρι μεταναστών περιεργάζονται το µεσήλικο άστεγο που κοιµάται πάνω σε χαρτόνι. ∆ίπλα στο κουλουριασµένο σώµα του ο σκύλος του – ένα µεγαλόσωµο λυκόσκυλο – κάθεται ήρεµος, συνηθισμένος από τους περαστικούς, µε το λουρί του δεμένο στα κολονάκια του πεζοδρομίου.
Πιο κάτω διακρίνει κανείς -την άλλη πλευρά- του έρωτα , Τόσα δίνω –Πόσα θες; Φώναξε ένας περαστικός σε κάποια . ( Αθήνα)

Ομίχλη, μόνο ομίχλη απλώνεται παντού .Αυτή η πρωινή βόλτα είναι τόσο όμορφη που ούτε η ομίχλη δεν την επηρεάζει .Θέλω να φτάσω μέχρι τέρμα ,μέχρι το φάρο .Μια κυρία με προσπερνά με το ποδήλατο της, πηγαίνει αργά δείχνει να απολαμβάνει τη βόλτα της ,ένας κύριος καθισμένος στο παγκάκι διαβάζει εφημερίδα ,ένας παππούς κάνει βόλτες τον εγγονό του ,δεν τον αφήνει από τα μάτια του .Μια άλλη κυρία περπατά νευρικά ,πηγαίνει πάνω κάτω και δείχνει αφηγημένη .Ένα κοπάδι από γλάρους πετάνε πάνω απ’ το λιμάνι ,δεν προλαβαίνω να τραβήξω φωτογραφία ,μέχρι να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους έχουν διαλυθεί στον ορίζοντα .
(Λιμάνι του San Benedetto)

Όποτε ταξιδεύω με πλοίο και νυχτώνει ,το σκάω (μη ρωτήσετε από πού; ούτε κι εγώ δεν ξέρω) κι ανεβαίνω στο κατάστρωμα ,κάνει κρύο ,αέρας ,ψίθυροι ,σταγόνες αλμυρού νερού ,κι απέναντι τρεις άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους με το βλέμμα χαμένο στις γραμμές που αφήνει πίσω του το καράβι καθώς διασχίζει τη ‘’μαύρη’’ επιφάνεια της θάλασσας .
Ένα τελευταίο τσιγάρο .

Έχω στο πρόσωπο μου όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προδίδουν ότι είμαι ένας επισκέπτης στη Ρώμη .Γιατί όχι ένας «ξένος».Με τη φωτογραφική μου μηχανή τραβάω ανθρώπους που περπατούν βιαστικά .Εγκαταλείπω για λίγο τη παρέα μου και σκαρφαλώνω σε ένα λόφο για να έχω καλύτερη λήψη .Ένα ζευγάρι που με παρατηρεί κάποια δευτερόλεπτα, έρχεται και μου ζητάει ευγενικά να τους φωτογραφίσω με το μικρό μωρό τους στο καρότσι έξω από το Colosseo. Αφού βρω την κατάλληλη ισορροπία χρωμάτων και το καλύτερο πλάνο τους, κάνω κλικ!
Χαμόγελα κι ένα ευχαριστώ για κάτι τόσο απλό από δυο ξένους ,τι στιγμή;
Ναι ,τελικά οι άνθρωποι όταν χαμογελάμε είμαστε ο εαυτός μας _

Νυχτώνει κι η πόλη ανάβει τα φώτα της, είναι πανέμορφη ,γεμάτη κόσμο λες κι έχει γιορτή. Συγχωρήστε με αλλά δεν βρίσκω τίποτα το αρνητικό, τίποτα που να μην μπορώ να θαυμάσω. Στέκομαι λίγο να παρακολουθήσω ,η φωτογραφική μου δεν κάνει μακρινές λήψεις στο σκοτάδι, ευτυχώς, ελευθερώθηκα, τώρα ό,τι δω θα ‘ναι με τα μάτια μου ––δεν θα ‘χω την ελπίδα να το δω μετά καλύτερα αποτυπωμένο σε διαφάνειες - ,ό,τι θαυμάσω θα ‘ναι με την ψυχή μου -δεν θα ‘ χω τη χαρά να το κρατήσω σε άλμπουμ στο συρτάρι μου -, ό,τι κρατήσω θα ‘ναι στη μνήμη μου -μια στιγμή – αυτή που διαρκεί στην αιωνιότητα .

Αν η στιγμή επαναλαμβάνεται στην αιωνιότητα ,τότε αυτή η στιγμή είναι η αιώνια ζωή μας _

Λοιπόν κάπου εδώ ,έφτασε η στιγμή που πρέπει να τρέξω, να προλάβω το λεωφορείο αλλά κι αν το χάσω τι έγινε ;

Έχω τόσα πολλά ακόμα να δω …

Ο Μετανάστης «Μέσα Μας»

Είμαστε οι ίδιοι μετανάστες ;Αυτό το ξέρει ίσως καλύτερα όποιος έχει ζήσει σε ξένη χώρα και έχει βιώσει τη ξένη κουλτούρα .
Λάθος αντίληψη.
Από τη φύση μας οι άνθρωποι δεν είμαστε ριζωμένοι πουθενά.
Άνθρωποι που ταξιδεύουν είτε για να γνωρίσουν τον κόσμο ,είτε για να βρουν μια καλύτερη τύχη …τώρα με καταλαβαίνουν.

Έχουμε κάτι το μετέωρο μέσα μας.

Αυτό που ανήκει «Παντού και Πουθενά ».

Συνηθίζουμε να λέμε πάντα: Κόλαση είναι οι «Άλλοι» .

Το βλέμμα των «άλλων» όμως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το βλέμμα το δικό μας. Άρα αν το δικό μας ορίζει ως κόλαση την οπτική πίσω από το πεδίο του «άλλου» τότε κι ο «άλλος» δεν μπορεί παρά να είναι η κόλαση μας .

Επειδή εμείς διαλέξαμε έτσι να είναι κι όχι επειδή ο «άλλος» το θέλησε.

Ο «ιερός άνθρωπος» του Καμί (και χρησιμοποιώ ακριβώς την έκφραση όπως τη διάβασα κάπου πρόσφατα )που παλεύει να βρει μια θέση στον ήλιο σε μια μισαλλόδοξη Ευρώπη ,μια ήπειρο αφιλόξενη και εχθρική στο «άλλο» ,δεν διασχίζει θάλασσες με σκοπό να μας βλάψει, να μας κάνει κακό αλλά κι όταν το κάνει δεν διαφέρει σε τίποτα από το κακό που θα κάνει ο Έλληνας στον Έλληνα .

Συνηθίζουμε όμως να το εκλαμβάνουμε ως μεγαλύτερο κακό γιατί πρόκειται για έναν «ξένο».Οι ιδιότητες του Καλού και του Κακού ενυπάρχουν σε κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως εθνικής ταυτότητας. Οι δυνητικές προδιαθέσεις (της κλοπής και όλων των άλλων εγκληματικών ενεργειών)κυλούν στο αίμα καθενός .Δεν ανήκουμε σε μια ανώτερη φυλή, όποιος σκέφτεται το αντίθετο δεν ξέρει καλά τον κόσμο ή δεν έχει σκοπό να μάθει τον κόσμο και προτιμά να ζει στο δικό του μικρόκοσμο.
Όλα αυτά περί ανώτερης φυλής αποδείχθηκαν ουτοπικές μάσκες της κοινωνίας μας, δεν μας πήγαν μπροστά .Μάθαμε να ζούμε με «Δανεικά».Σε κάθε επίπεδο αποτύχαμε παταγωδώς .Αυτοί οι άνθρωποι δεν μας ζήτησαν δανεικά κι ούτε τους ζητήσαμε αλλά σαν πολιτισμένη χώρα ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση έπρεπε να είχαμε φροντίσει τουλάχιστον «την αξιοπρέπεια τους». Αξιοπρέπεια που αναλογεί και στο χειρότερο εγκληματία, τη στιγμή που πίσω από κάθε πράξη βρίσκεται κι ένα κίνητρο.
Αλλά θα μου πείτε, όταν δεν έχουμε φροντίσει για τη δική μας αξιοπρέπεια θα κοιτάξουμε των άλλων ;

Είμαστε όλοι παιδιά ενός κατώτερου θεού και μπορούμε όλοι από τη μια μέρα στην άλλη να το φέρουν έτσι οι συνθήκες και να βρεθούμε κυριολεκτικά «Μετανάστες» χωρίς χαρτιά μέσα στην ανωνυμία ,κάτω από το όριο της φτώχειας . Τα σκουπίδια του τόπου μας δεν είναι οι μετανάστες.
Αν κάποιος μπορεί να αισθανθεί στο βάθος το μεγαλείο αυτής της έκφρασης. αυτός είναι ο Μετανάστης «Μέσα μας».
Η Ελευθερία καθενός δεν είναι δικαίωμα , είναι φύση !