Είναι φορές που εκεί που περπατάς ,συμβαίνει κάτι που σου τραβάει τη προσοχή και σου επιβάλλει να σταματήσεις –να παρατηρήσεις –να αφεθείς –και γιατί όχι να παρασυρθείς.
Πότε είναι χρώματα, ένα ηλιοβασίλεμα που σου θυμίζει πως ανάμεσα σε γη και ουρανό βρίσκεσαι -στη μέση καταδικασμένος -να παλεύεις πάντα ανάμεσα στο πάνω και το κάτω, στην ύλη και το πνεύμα- σαν άλλος Οιδίποδας, να λύνεις αινίγματα πότε δύσκολα ,πότε εύκολα κι η Σφίγγα να ξέρεις πως στο βάθος είσαι εσύ …μια ανατολή που χαράζει τον ουρανό όπως τα όνειρα τη σκέψη -σαν άλλος δον Κιχώτης εύχεσαι να μην πραγματοποιηθούν ποτέ με την ενδόμυχη ελπίδα να τα αναζητάς πάντα, ένα νυχτερινό τοπίο με θεά από το μπαλκόνι σου -τις ανταύγειες του φεγγαρόφωτου στα νερά της θάλασσας, τα σχήματα που διαγράφονται κάτω από το τρεμόφεγγος των αστεριών .
Πότε είναι μυρωδιές μέσα στη πόλη τα πρωινά μετά το ξενύχτι (η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού που μόλις βγήκε από το φούρνο κι είναι πεντέμισι ). Όταν φεύγεις ξημερώματα από το σπίτι φίλων και βλέπεις την πάχνη στα τζαμιά του αυτοκίνητου να σε περιμένει και μοιάζει το αυτοκίνητο σα μια ερμητικά κλειστή γυάλινη φυσαλίδα .
Και πότε είναι ήχοι ,το γέλιο της παρέας που στρίβει στη γωνία , το φρενάρισμα στην άσφαλτο, ο ήχος ενός πυροτεχνήματος που σκάει στον αέρα, ενός όπλου που μόλις στόχευσε το αθώο θύμα του, μιας σειρήνας από το καράβι που έρχεται ,από το καράβι που φεύγει ,ο ήχος από το βαγόνι που μόλις ξεκίνησε ή ακόμα αυτός που κάνουν τα βήματα μας τη νύχτα στα άδεια σοκάκια της πόλης ,το νιαούρισμα της γάτας που μόλις ξεγλιστρά από το κλεισμένο μπαρ της οδού Χ και μοιάζει να σα ακολουθεί .Αυτή η ανιδιοτελής συντροφιά της- πόσα μαρτυρά και πόσα τα μάτια της έχουν δει έξω στο κρύο που μες το ζεστό μας πάπλωμα δεν τα φτάσαμε ποτέ…
Αλλά ας είναι , λένε ότι όταν έρθει μες τη νύχτα μια γάτα και σταθεί δίπλα σου είτε σε ακολουθήσει είτε τη βρεις έξω από το αυτοκίνητο σου να προσπαθεί να καλυφθεί από το κρύο σημαίνει πως ο ιδιοκτήτης ή αυτός ο άνθρωπος που ακολουθεί είναι καλός κι αυτό, της το λέει το ένστικτό της, δεν ξέρω, μου αρέσει πολύ αυτή η θεωρία και αν το καλοσκεφτείς τόσα αυτοκίνητα γύρω τι βρήκε στο δικό σου ;
Ο ήχος από τα βήματα στις σκάλες των γειτόνων που επέστρεψαν ακόμα μια νύχτα αργά, αυτός που κάνει ο αέρας όταν παρασύρει τα φύλλα ή όταν τραβάει τις καρέκλες σαν φτερό, αυτός που σφυρίζει όταν είσαι στο βουνό και μπαίνει μέσα από τις χαραμάδες ερμητικός και λυσσασμένος ,ο αέρας τα πρωινά στις έξι που τρέχεις στην πλατεία ,το λιμάνι ή την πιο κοντινή παραλία όσο η παγωνιά σε χτυπάει μέχρι το κόκαλο άλλο τόσο νιώθεις να σε ζει ,να σε γεμίζει αισιοδοξία ,να ανεβάζει την αδρεναλίνη και να τον απολαμβάνεις μέχρι που σε δυο τρεις γύρους έχεις αρχίσει να ιδρώνεις και να αφαιρείς ρούχα.
Άλλες πάλι φορές κατεβαίνεις μες την νύχτα ύστερα από μια ανέκφραστη, χαμένη μέρα που δεν είχες κάποιον να του πεις έστω μια καλημέρα και για να σου φύγει από το μυαλό το στημένο μίζερο σκηνικό κατεβαίνεις βιαστικά τη σκάλα, κρατάς μόνο τα τσιγάρα ,άντε και το κινητό -καμιά φορά το βάζεις στο αθόρυβο ή και το κλείνεις τελείως -μπαίνεις στο αυτοκίνητο και χάνεσαι μέσα στη νύχτα ,δεν ξέρεις που πας , σίγουρα περνάς με κόκκινο, άδειοι οι δρόμοι και ποιος θα σε δει ;Μήπως ο σκύλος που σε κοιτάει με αγωνία ;Τι να θέλει να σου πει; Σίγουρα αν είχαν φωνή θα μας έλεγαν πολλά …Τελικά κατευθύνεσαι εκεί που πάντα από ένστικτο ξέρεις ότι κάποια σε περιμένει , η θάλασσα. Αυτή η αίσθηση του ανέγγιχτου ορίζοντα ,του άπιαστου είναι αυτό που μας γοητεύει και ξυπνά σαν ηφαίστειο την επιθυμία να γίνει ο κόσμος όλος δικός μας .
Αλλά ακόμα κι η σιωπή , δεν είναι κι αυτή μια μελωδία;
Κι ο χρόνος; Τι θόρυβο κάνει ο Χρόνος ; Αυτός που βιάστηκε και παραβιάστηκε από κοινωνικούς συμβιβασμούς ,πρέπει, καθωσπρεπισμούς, αυτός που δεν φτάνει ποτέ για τίποτα –πάντα κάτι αφήνουμε -πάντα κάνοντας κάτι –θυσιάζουμε κάτι άλλο…
Αυτό που υπογράφει ο Ευριπίδειος λόγος στη Μήδεια και δεν πρέπει να να ξεχνάμε ποτέ:
«Αυτά που ήταν για να γίνουν, δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται , δεν ήταν για να γίνουν».
Τελευταία ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο Χ που μόλις έφτασα στο δεύτερο κεφαλαίο, το παράτησα γιατί η καθημερινότητα μου δεν μου επιτρέπει αυτή την πολυτέλεια και δυο μέρες τώρα –ονειρεύομαι- να βρω το χρόνο να το ολοκληρώσω.
Ναι αυτά είναι όνειρα .
Τα «μεγάλα όνειρα» είναι μόνο για τους μικρούς γι’ αυτούς που βαριούνται να βγουν έξω από τον υπολογιστή ,να κλείσουν την τηλεόραση ,να πάρουν το αυτοκίνητο και να χαθούν μες τη νύχτα ενώ τα «μικρά» είναι για τους μεγάλους, γι’ αυτούς που γκρεμίζουν τη «Σφίγγα» μέσα τους .
Έχω τη θέληση κι όχι την υποχρέωση - σε εκείνους τους φίλους που μεγάλωσαν όπως οι ευθύνες μου να τους αφιερώσω το χρόνο που τους αξίζει, να σταθώ στη μητέρα μου μπροστά και να της πω ένα ευχαριστώ που με γέννησε (δεν όρισε αυτή του κόσμου τα γραμμένα άρα καμία ευθύνη δεν τις αναλογεί πάνω στη ζωή μου )να πω στον πατέρα μου πως αν και δεν συμφώνησα ποτέ μαζί του, τουλάχιστον διαφώνησα.
Να κοιτάξω στον καθρέφτη όχι το είδωλό μου εξωτερικά αλλά το πορτρέτο του εσωτερικά… Μπορείς να το αντιμετωπίσεις;
Από μικρός θυμάμαι έλεγα δεν θέλω να πιστέψω στο Θεό. Θέλω να δω το Θεό. Κι αυτό το Θεό των μικρών πραγμάτων ,τον βλέπω παντού, είναι ο μόνος που φαίνεται στα μεγάλα κάστρα που οικοδομήσαμε, μόνο αυτός διακρίνεται απ’ τους χάρτινους πύργους που υψώσαμε ,μόνο αυτός απεκδύεται τη μάσκα του κλόουν ,μόνο αυτός δεν έχει σύνορα, μόνο αυτός στα μικρά πράγματα της καθημερινότητας, ζωγραφίζει τις μεγάλες αλήθειες της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου