ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΒΙΟΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Οι Στιγμές στο χαρτί γίνονται εικόνες, οι εικόνες σιωπές κι οι σιωπές, χιλιάδες βιολιά που παίζουν στον άνεμο .

Περπατάει αργά και σταθερά .Κρυώνει και έχει τα χέρια στις τσέπες .Η βροχή που αρχίζει να πέφτει την κάνει να σηκώνει με έκδηλη μελαγχολία το βλέμμα στον ουρανό .Μετά από λίγο η γυναίκα δείχνει να κινεί τα χέρια στις τσέπες σαν να ψάχνει, βγάζει κάτι ψηλά και τα ρίχνει μέσα στο πλαστικό δοχείο μιας ηλικιωμένης.
(Πάτρα)

Η μηχανή σφυρίζει ,το τρένο ξεκίνησε ,σε ένα βαγόνι μια γυναίκα γυρνάει προς το παράθυρο και κλαίει .Ποιος ξέρει τι αφήνει; ( Θεσσαλονίκη)

Ένα ζευγάρι μεταναστών περιεργάζονται το µεσήλικο άστεγο που κοιµάται πάνω σε χαρτόνι. ∆ίπλα στο κουλουριασµένο σώµα του ο σκύλος του – ένα µεγαλόσωµο λυκόσκυλο – κάθεται ήρεµος, συνηθισμένος από τους περαστικούς, µε το λουρί του δεμένο στα κολονάκια του πεζοδρομίου.
Πιο κάτω διακρίνει κανείς -την άλλη πλευρά- του έρωτα , Τόσα δίνω –Πόσα θες; Φώναξε ένας περαστικός σε κάποια . ( Αθήνα)

Ομίχλη, μόνο ομίχλη απλώνεται παντού .Αυτή η πρωινή βόλτα είναι τόσο όμορφη που ούτε η ομίχλη δεν την επηρεάζει .Θέλω να φτάσω μέχρι τέρμα ,μέχρι το φάρο .Μια κυρία με προσπερνά με το ποδήλατο της, πηγαίνει αργά δείχνει να απολαμβάνει τη βόλτα της ,ένας κύριος καθισμένος στο παγκάκι διαβάζει εφημερίδα ,ένας παππούς κάνει βόλτες τον εγγονό του ,δεν τον αφήνει από τα μάτια του .Μια άλλη κυρία περπατά νευρικά ,πηγαίνει πάνω κάτω και δείχνει αφηγημένη .Ένα κοπάδι από γλάρους πετάνε πάνω απ’ το λιμάνι ,δεν προλαβαίνω να τραβήξω φωτογραφία ,μέχρι να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους έχουν διαλυθεί στον ορίζοντα .
(Λιμάνι του San Benedetto)

Όποτε ταξιδεύω με πλοίο και νυχτώνει ,το σκάω (μη ρωτήσετε από πού; ούτε κι εγώ δεν ξέρω) κι ανεβαίνω στο κατάστρωμα ,κάνει κρύο ,αέρας ,ψίθυροι ,σταγόνες αλμυρού νερού ,κι απέναντι τρεις άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους με το βλέμμα χαμένο στις γραμμές που αφήνει πίσω του το καράβι καθώς διασχίζει τη ‘’μαύρη’’ επιφάνεια της θάλασσας .
Ένα τελευταίο τσιγάρο .

Έχω στο πρόσωπο μου όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προδίδουν ότι είμαι ένας επισκέπτης στη Ρώμη .Γιατί όχι ένας «ξένος».Με τη φωτογραφική μου μηχανή τραβάω ανθρώπους που περπατούν βιαστικά .Εγκαταλείπω για λίγο τη παρέα μου και σκαρφαλώνω σε ένα λόφο για να έχω καλύτερη λήψη .Ένα ζευγάρι που με παρατηρεί κάποια δευτερόλεπτα, έρχεται και μου ζητάει ευγενικά να τους φωτογραφίσω με το μικρό μωρό τους στο καρότσι έξω από το Colosseo. Αφού βρω την κατάλληλη ισορροπία χρωμάτων και το καλύτερο πλάνο τους, κάνω κλικ!
Χαμόγελα κι ένα ευχαριστώ για κάτι τόσο απλό από δυο ξένους ,τι στιγμή;
Ναι ,τελικά οι άνθρωποι όταν χαμογελάμε είμαστε ο εαυτός μας _

Νυχτώνει κι η πόλη ανάβει τα φώτα της, είναι πανέμορφη ,γεμάτη κόσμο λες κι έχει γιορτή. Συγχωρήστε με αλλά δεν βρίσκω τίποτα το αρνητικό, τίποτα που να μην μπορώ να θαυμάσω. Στέκομαι λίγο να παρακολουθήσω ,η φωτογραφική μου δεν κάνει μακρινές λήψεις στο σκοτάδι, ευτυχώς, ελευθερώθηκα, τώρα ό,τι δω θα ‘ναι με τα μάτια μου ––δεν θα ‘χω την ελπίδα να το δω μετά καλύτερα αποτυπωμένο σε διαφάνειες - ,ό,τι θαυμάσω θα ‘ναι με την ψυχή μου -δεν θα ‘ χω τη χαρά να το κρατήσω σε άλμπουμ στο συρτάρι μου -, ό,τι κρατήσω θα ‘ναι στη μνήμη μου -μια στιγμή – αυτή που διαρκεί στην αιωνιότητα .

Αν η στιγμή επαναλαμβάνεται στην αιωνιότητα ,τότε αυτή η στιγμή είναι η αιώνια ζωή μας _

Λοιπόν κάπου εδώ ,έφτασε η στιγμή που πρέπει να τρέξω, να προλάβω το λεωφορείο αλλά κι αν το χάσω τι έγινε ;

Έχω τόσα πολλά ακόμα να δω …